بدلیل وجود مشکلاتی همچون بافت سنگین خاک و بیماری ها در گلخانه های خاکی، محققان سیستم غذا کشت را جایگزین سیستم های سنتی کشت های خاکی کردند. در سال 1929 دکتر ویلیام اف گر کی در دانشگاه کالیفرنیا موفق به پرورش گوجه فرنگی با طول بوته 7.5 متر در محلول های غذایی گردید. وی نام این سیستم تولید را هیدروپون کی نامید. در سال 1940 ، سطح زیر کشت محصولات هیدروپون کی، حدود 10 هکتار بود که عمدتاً نیز توسط نظامیان استفاده می گردید. این مراکز از سنگریزه بعنوان بستر کاشت برای پرورش سبزیجات در مناطق پرت و دور از دسترس استفاده می کردند.
گزارشات اخیر نشان می دهد که در حال حاضر بیش از یک میلیون خانواده در امریکا دارای دستگاههای کشت بدون خاک بوده که ازآن جهت تولید مصرف خانگی استفاده می شود. فرانسه، کانادا، افریقای جنوبی، هلند، ژاپن، استرالیا، و آلمان از جمله کشورهای پیشرو در زمینه کشت هیدروپونیک می باشند. در ایران کشت هیدروپونیک محصولات سبزی، صیفی و برخی میوه ها مانند توت فرنگی رونق قابل توجهی نیافته است. اما در برخی از نقاط ایران مانند شهرهای هشتگرد کرج، کرمانشاه، تهران و جزیره کیش تولید محصولات باغی به روش کشت هیدروپونیک و به صورت تجاری گسترش یافته است.
نبشی چیست و چه کاربردی دارد؟